Evdekine sordum.   Gösterdim fotoğrafı; “Bunlardan hangisidir?” diye...   Bakmayın benimkinin bir sosis uğruna her şeyi yapar gibi göründüğüne... Aslında ciddi bir kedidir. Sorumluluklarını, nerede nasıl tavır alacağını...

Onu ilk gördüğümde itiraf edeyim, alelacele gözlerimi kapattım. Hemen sayfayı çevirdim. Hiç beklemediğim bir anda sıkı bir yumruk yemiş gibiydim. Gazetenin o sayfasındaki diğer haberlere bile bakamadım; göz ucuyla da olsa görürüm...

Hayır, “3 bin 500 km katederek evine geri döndü” türünden bir hikaye değil. Küçük bir hikaye bu. Herkesin başından geçen! Her kedisi olanın...Bütün kediciler gibi, kedime aşığım...Galiba o da bana aşık.Bunu da nereden mi...

Bizim gibi elleri, ayakları, iç organları, beyinleri, kulakları, burunları, gözleri, ağızları var; dilleri de var ama...   Konuşamıyorlar...   Korkuları, kaygıları, keyifleri ve sevinçleri yani duyguları da var...   Senin benim gibi onlar da...

Fareye içirmişler içirmişler; önce şarap sonra votka ardından cin, bira falan, hiçbir şey olmuyor, göbek atıp duruyormuş. Son olarak bir kadeh rakı vermişler. Fare rakıyı içince... Elini masanın üzerine vurmuş ve demiş ki:   “O...

Daha güzel anlatılamazdı herhalde...   Hani bazen aynen böyle olursun ya.   Kedi gibi...   Her şeyi görür, anlar ama küçük bir hamle bile yapmaya üşenirsin...   Onu yapmakla yapmamak arasında bir ‘tık’ mesafe...

“Uykusuz”da Umut Sarıkaya’nın bu karikatüründeki soruyu şimdi ben size yöneltiyorum:   “Öküz müsünüz yoksa kapitalizm karşıtı mı?”   Ya da:   “Sizinki öküz mü yoksa kapitalizm...

Hiç seyrettiniz mi bilmiyorum; “National Geographic”teydi galiba, “Dog Whisperer”ı, Türkçeye “Köpeklere Fısıldayan Adam” diye çevirdiler.   Çok da güzel bir çeviri oldu.   Tam da...

Kediciler ve köpekçiler vardır ya...   Birini seven ötekini sevmez falan...   Ben de bunu anlamam.   Burada sevilmeyen genellikle kediler olur.   Köpek fanatikleri nedense kedilerden pek hazzetmezler. Hatta hazzetmemekle de kalmazlar; kedilerden...